Postrzeganie wzrokowe przez osoby chore na schizofrenię należy do zagadnień relatywnie rzadko badanych. Celem niniejszego artykułu było przybliżenie zagadnienia postrzegania fizjologicznych złudzeń wzrokowych przez osoby chore na schizofrenię, odmienności potwierdzonej - co prawda niezbyt licznymi - publikacjami. Zwiększona lub zmniejszona podatność chorych na różne złudzenia wydaje się nie mieć związku z umiejscowieniem powstawania iluzji w aparacie wzrokowym, zjawisko występuje również w przypadku powiązania iluzji z innymi modalnościami. Zupełnie niezbadanym zagadnieniem, choć mówi się o potrzebie jego zgłębienia, jest podatność osób chorych na schizofrenię na iluzje haptyczne. Obraz, jaki wyłania się z zaprezentowanych badań, to pewna „oporność” tych chorych wobec niektórych z iluzji i niejako bardziej „rzeczowa” ocena zjawisk wizualnych, jakkolwiek pojedyncze złudzenia (np. Müller-Lyera) postrzegane są w sposób wzmożony. Jednak mimo to, zaburzenia postrzegania iluzji wzrokowych ani nie znalazły się w przesłankach diagnozowania ryzykownego stanu psychicznego, ani nie zostały wliczone do endofenotypu schizofrenii. Pomimo fragmentaryczności danych, czasami małej replikowalności wyników i braku „złotego standardu” badań, udało się dojść do pewnych wstępnych wniosków odnośnie kluczowych kwestii. Nieprawidłowości percepcji wzrokowej wykazują powiązanie z: wymiarem dezorganizacji, złym wyjściowym funkcjonowaniem społecznym, złym rokowaniem, oraz z postaciami, które można opisać jako neurorozwojowe. Zazwyczaj niepostrzegane przez chorych ze schizofrenią złudzenia to te, które wymagają uwagi wolicjonalnej, ponadto wykazują one niewrażliwość na kontrast figura/tło.