Cel pracy:
Celem prezentowanych badań było stwierdzenie czy występujące w obrazie klinicznym psychopatii różnice, które pozwalają na wyodrębnienie jej podtypów, mają u podłoża różny poziom patologii organizacji (integracji) osobowości wg O. Kernberga.

Metoda:
Badaniami objęto grupę 417 osób – 88,5% stanowili przestępcy, 11,5% nieprzestępcy. Nasilenie psychopatii zmierzono Kwestionariuszem Osobowości Psychopatycznej (PPI-R) S.O. Lilienfelda, natomiast poziom integracji osobowości Kwestionariuszem Osobowości Borderline (BPI) F. Leichsenringa. Posłużono się analizą skupień k-średnich i metodą AUC.

Wyniki:
Analiza skupień pozwoliła na wyodrębnienie dwóch grup osób: skupienie 1 – psychopaci nieustraszono-dominujący, zaś skupienie 2 – psychopaci ekscentryczno-impulsywni. Psychopaci egocentryczno-impulsywni istotnie częściej niż psychopaci nieustraszono-dominujący charakteryzują się organizacją osobowości borderline. Wykazują oni, obok objawów psychopatii, głębsze zaburzenia tożsamości, częściej stosują prymitywne mechanizmy obronne, wykazują lęk przed fuzją oraz poważniejsze problemy w testowaniu rzeczywistości.

Wnioski:
Różnice w obrazie klinicznym psychopatii są odzwierciedleniem różnego poziomu integracji osobowości. Potwierdzona została teza o dystynktywnym charakterze bezduszności i jej obecności w obrazie psychopatii niezależnie od konfiguracji cech w wyłonionych podtypach.