Cel:
Celem badania była ocena rozpowszechnienia objawów późnych dyskinez i ocena częstości pojawiania się nowych przypadków późnych dyskinez w grupie chorych z rozpoznaniem schizofrenii (ICD-10) leczonych olanzapiną w okresie obserwacji trwającym 20 miesięcy.

Metoda:
Badanie było prospektywnym, obserwacyjnym, nieinterwencyjnym badaniem w warunkach naturalistycznych bez grupy kontrolnej. Ocena późnych dyskinez została dokonana za pomocą skali AIMS (Abnormal Involuntary Movement Scale) i przy użyciu kryteriów badawczych Schooler i Kane.

Wyniki:
W badaniu wzięło udział 573 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii, średnia wieku 41,8 (± 12) lat, czas trwania choroby 15,7 (± 9,9) lat. Średnia dawka olanzapiny wyniosła 15,9 (±4,2) mg. Kobiety stanowiły 43,3%. Średnie nasilenie ruchów mimowolnych (skala AIMS) w całej badanej grupie wynosiło 5,33 (±6,1). W trakcie 20 miesięcznej obserwacji doszło do istotnego spadku nasilenia do 3,88 (±5,1). Rozpowszechnienie późnych dyskinez na początku badania wynosiło 16,4%. W grupie 479 osób wolnych od późnych dyskinez na początku badania oszacowano zapadalność w trakcie 20 miesięcznej obserwacji – późne dyskinezy wystąpiły u 6,47% pacjentów. Roczna zapadalność - 3,9%. Podwyższone ryzyko wystąpienia późnych dyskinez stwierdzono u osób palących - iloraz szans 1,99 (CI 0,88-4,49), przyjmujących wyższe dawki olanzapiny 1,57 (CI 0,91-2,7) oraz tych u których stosowano politerapię 3,55 (CI 1,43-8,82). Jedynie w przypadku politerapii analiza wielowymiarowa potwierdziła istotny wpływ tego czynnika na ryzyko wystąpienia późnych dyskinez (p=0,006)

Wnioski:
W badaniu stwierdzono, że rozpowszechnienie późnych dyskinez wśród chorych na schizofrenię wynosiło 16,4%, zaś roczna zapadalność u chorych leczonych olazapiną 3,9%. W przypadku monoterapii olanzapiną roczna zapadalność wynosiła 1,96%. Zastosowanie politerapii ponad trzykrotnie zwiększało ryzyko wystąpienia późnych dyskinez.