Anoreksja występująca w przebiegu ciąży może oddziaływać destrukcyjnie na fizjologiczny obraz kliniczny ciężarnej, jej zdrowie psychiczne oraz rozwój płodu. Wynika to z faktu, że zachowania żywieniowe, proces programowania płodowego oraz relacje behawioralno-poznawcze przyczyniają się do kształtowania warunków wewnątrzmacicznych. Dysfunkcje na poziomie neuronalnym predysponują do zaburzonej relacji z jedzeniem, obniżonej samoakceptacji, depresji w okresie okołoporodowym oraz negatywnego postrzegania obrazu ciała. Konsekwencje zdrowotne wynikające z obniżonej podaży energetycznej w przebiegu anoreksji występującej w okresie ciąży przyczyniają się do ujawniania się matczynej ketonurii, ketonemii, przyrostu ekskrecji (wydalania) azotu podczas diurezy, obniżenia syntezy glukoneogennych aminokwasów po okresie głodzenia w ciąży. Doniesienia naukowe potwierdzają destrukcyjny wpływ zaburzeń behawioralnych skupionych na znacznym ograniczeniu spożycia pokarmu. Opieka medyczna i psychologiczna w pregoreksji (anoreksji ciężarnych) stanowi integralny element wsparcia w przebiegu ciąży i okresie okołoporodowym. Pomoc zawiera psychoedukację, obejmuje monitorowanie masy ciała, zdrowia psychicznego i fizycznego oraz rozpoznanych czynników ryzyka. Interdyscyplinarny zespół obejmujący opieką ciężarną z anoreksją powinien składać się z ginekologa, położnych, psychiatry, dietetyka klinicznego, psychodietetyka, psychoterapeuty, psychologa oraz zaangażowanych członków rodziny. Długofalowa, sukcesywnie realizowana edukacja żywieniowa wraz z wykorzystywaniem dedykowanych narzędzi diagnostycznych w postaci Skali Diagnostyki Zaburzeń Odżywiania (EDDS) oraz interwencja psychodietetyczna bazująca na dialogu motywującym powinna stanowi integralną część terapii poznawczo-behawioralnej.