Współczesny pracownik staje w obliczu pojawiających się coraz to nowych zagrożeń, uciążliwości oraz trudności. Istnienie stresogennych warunków pracy oraz zjawisk patologicznych (mobbing, pracoholizm) generuje psychologiczne koszty, obniżając tym samym efektywność i możliwości adaptacyjne pracownika. Jedną ze składowych pracy zawodowej jest syndrom wypalenia zawodowego. Zjawisko to analizowane jest w kontekście różnych zawodów. Pracownicy służby zdrowia zajmujący się zdrowiem psychicznym są na nie szczególnie narażeni. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie wyników badań dotyczących wypalenia zawodowego w grupie lekarzy psychiatrów. Przeszukano elektroniczne bazy danych oraz publikacje empiryczne z lat 2000-2017. Aby zidentyfikować doniesienia spełniające wybrane kryteria selekcji, prace poddano krytycznej ocenie. W prezentowanych badaniach wykazano , iż syndrom wypalenia zawodowego najczęściej prezentowany jest zgodnie z modelem teoretycznym zaproponowanym przez Christinę Maslach (obejmujący wymiar depersonalizacji, emocjonalnego wyczerpania oraz poczucia braku osobistych osiągnięć). Wśród czynników ryzyka wymienia się m.in.: zbyt długi czas pracy , niskie zarobki, negatywny obraz siebie, specyfikę leczonych pacjentów, konflikty ze współpracownikami, poziom satysfakcji z wykonywanej pracy, niewystarczająca liczba superwizji swojej pracy. Otrzymane rezultaty pokazały, iż wypalenie zawodowe stanowi istotną składową życia zawodowego lekarzy psychiatrów. Zatem warto byłoby objąć szczególną uwagą już studentów medycyny, aby zapoznać ich z tematyką wypalenia zawodowego. Wymagana byłaby troska o ich przygotowanie merytoryczne, kompetencje interpersonalne, kształtowanie realistycznych przekonań zawodowych oraz wyposażenie w konstruktywne umiejętności radzenia sobie z sytuacjami stresogennymi.