Wstęp:
Samobójstwo pacjenta może mieć głęboki wpływ na stan emocjonalny i praktykę zawodową klinicystów, którzy byli zaangażowani w opiekę nad pacjentem. Celem pracy było: 1) określenie rozpowszechnienia doświadczenia śmierci samobójczej pacjenta przez psychiatrę, 2) porównanie reakcji lekarzy na śmierć pacjenta uwarunkowaną różnymi przyczynami, 3) określenie wpływu samobójstwa pacjenta na stan emocjonalny i praktykę zawodową psychiatrów, 4) wskazanie możliwych interwencji i wsparcia psychicznego lekarzy.

Materiał i metody:
Dokonano przeglądu literatury w języku polskim oraz angielskim, używając słów kluczy: samobójstwo pacjenta, reakcja psychiatrów, wsparcie psychiczne (ang. patient suicide, reaction of psychiatrists, mental support), przeszukując bazy PubMed/MEDLINE oraz Google Scholar w okresie do 7 marca 2024 roku. Analizie poddano łącznie 56 publikacji, w tym 41 oryginalnych prac badawczych i 15 prac przeglądowych, wykorzystując skalę SANRA do zapewnienia jakości przeglądu narracyjnego.

Wyniki:
Samobójstwa pacjenta doświadczyło w swojej praktyce od 38,8% o 91,5% psychiatrów, co w wiązało się z następującymi konsekwencjami: 1. zmianą stanu emocjonalnego (pojawienie się smutku, lęku, niedowierzania, złości, żalu, wstydu; rzadziej- rozwojem ostrej reakcji na stres, zespołu stresu pourazowego), 2. wpływie na praktykę zawodową (zwątpienie w swoje kompetencje, strach przed odpowiedzialnością zawodową oraz krytyką, zwiększenie liczby konsultacji, nadmiernie nasilone przestrzeganie środków bezpieczeństwa, zbyt częste i długie hospitalizacje pacjentów). Odpowiednie wsparcie psychiczne, w tym szczególnie ze strony bardziej doświadczonych kolegów oraz osób najbliższych, wpływało na redukcję negatywnych konsekwencji wśród lekarzy.

Wnioski:
Biorąc pod uwagę dużą skalę zjawiska istotne jest zauważenie problemu ogromnego obciążenia emocjonalnego psychiatrów śmiercią samobójczą pacjenta oraz wpływu na ich praktykę zawodową, a także budowanie sprawnego systemu szkoleń i wsparcia psychicznego.