Schizofrenia jest przewlekłą chorobą rozpoczynającą się zwykle w wieku młodzieńczym lub wczesnej dorosłości. Często jest postrzegana jako poważna, nieuleczalna choroba, o ogólnie złym rokowaniu, w której pacjenci bywają pobudzeni, agresywni i nieprzewidywalni w swoich zachowaniach. Postępująca świadomość i powoli wprowadzane zmiany w podejściu do konieczności wieloaspektowej terapii schizofrenii oraz postęp w farmakoterapii w ostatnich dekadach pozwalają na poprawę rokowania u wielu chorych. Ze względu na wielopostaciowy charakter choroby w klasyfikacjach chorób psychicznych rozróżnia się wiele podtypów schizofrenii, starając się dostosować kryteria i opisy do najczęściej spotykanych sytuacji klinicznych. Opisy kliniczne schizofrenii opierają się na różnych modelach psychopatologicznych. Często są to modele wielowymiarowe, wieloczynnikowe. Praktycznie zawsze modele takie uwzględniają dwa wymiary: objawów negatywnych (ubytkowych) i objawów pozytywnych (wytwórczych). Współczesne podejście do leczenia schizofrenii zakłada zastosowanie wielokierunkowej interwencji terapeutycznej, której konieczne jest uzyskanie pełnej remisji objawów i powrót chorego do pełnego funkcjonowania psychospołecznego. Badania długofalowe wykazują, że stopień nasilenia objawów negatywnych jest wskaźnikiem prognostycznym pogorszenia funkcjonowania społecznego i zawodowego oraz obniżonej jakości życia. Niniejsza praca przedstawia przegląd koncepcji i badań nad objawami negatywnymi w schizofrenii i ich leczeniem; w drugiej części będę zaprezentowane międzynarodowe standardy i rekomendacje Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego odnośnie podejścia do skutecznego leczenia objawów negatywnych w przebiegu schizofrenii.