Koncepcja resilience, która próbuje wyjaśnić fenomen pozytywnej adaptacji (radzenia sobie) osób narażonych na przeciwności losu czy zdarzenia traumatyczne, staje się w Polsce znaczącym obszarem badań. Jest koncepcją złożoną i wielowymiarową, sytuuje się na pograniczu nauk – genetyki, neurofizjologii, antropologii kultury, socjologii, medycyny zdrowia, politologii, psychologii rozwojowej, psychiatrii. Zjawisko resilience ma charakter interakcyjny (łączy doświadczenie urazu z adaptacją do niego), jest trudno mierzalne, budzi poważne obawy metodologiczne. Bywają one tak duże, że niektórzy badacze uznają resilience za konstrukt o wątpliwej wartości naukowej. Pogląd ten wydaje się być nadmiernie krytyczny, sygnalizuje jednak ogrom trudności metodologicznych. Artykuł omawia niektóre z nich: problemy definicyjno-terminologiczne, trudności pomiaru związane z interakcyjnym charakterem resilience, konieczność poszukiwania złożonych interakcji czynników biologicznych, psychologicznych, społecznych i środowiskowych (zamiast nadmiernie upraszczającego skupienia się na indywidualnych czynnikach wspierających dobrą adaptację). Zagadnienia metodologiczne podzielone zostały na następujące obszary badawcze: charakter doświadczenia urazowego, odpowiedź na uraz, czynniki wpływające na relacjonowanie reakcji na traumę, problematyka rozwojowa.