Cel pracy:
Głównym celem badania było poznanie roli odporności ego jako czynnikapośredniczącego w relacji pomiędzy wczesną traumą a symptomami psychopatologicznymi w życiu dorosłym oraz próba identyfikacji związków między odpornością psychiczną i cechami osobowości a wczesnymi doświadczeniami traumatycznymi i psychopatologicznymi objawami w życiu dorosłym u osób cierpiących na zaburzenia afektywne i lękowe.

Metoda:
W badaniu wzięło udział 30 pacjentów Oddziału Dziennego Leczenia Zaburzeń Emocji i Nastroju Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, których poproszono o wypełnienie Inwentarza Wczesnej Traumy (IWT), Inwentarza Osobowości NEO-PI-R, SkaliResilience dla Dorosłych (RSA) i Skali Depresji Becka (BDI).

Wyniki:
Osoby badane w większości (97%) doświadczyły traumy interpersonalnej w dzieciństwie – najczęściej traumy fizycznej (96,67%) i emocjonalnej (83,33%). Pod względem cech osobowości najwięcej osób badanych charakteryzuje się wysokim poziomem Ugodowości (50%), Neurotyczności (43,34%) i bardzo niskim Ekstrawertyczności (36,67%). W zakresie odporności psychicznej najwyższy średni wynik uzyskano dla czynnika Percepcja własnej przyszłości (24,80 pkt), a najniższy dla Siły osobistej (9,73 pkt). Średnie nasilenie objawów depresyjnych w badanej grupie odpowiada epizodowi depresji o łagodnym nasileniu (M = 22,83).

Wnioski:
Uzyskane wyniki nie potwierdzają związku między depresyjnością i wczesną traumą oraz między depresyjnością i cechami osobowości. Wykonane analizy pozwalają natomiast na stwierdzenie, że wystąpienie zakłóceń zdrowia psychicznego zależy nie tyle od przeżytej w okresie dzieciństwa traumy, ile od poziomu odporności psychicznej. Odporność psychiczna może być predyktorem pozytywnego profilu osobowości i czynnikiem chroniącym przed dużym nasileniem objawów depresyjnych.