Artykuł opisuje początki polskiej psychoterapii ze szczególnym zwróceniem uwagi na rozwój psychoterapii w Krakowie i Uniwersytecie Jagiellońskim. Historia krakowskiej psychoterapii rozpoczyna się wraz z utworzeniem Kliniki Psychiatrii i Neuropatologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1905 roku. Lekarze pracujący w Klinice rozwijali swoje umiejętności psychoterapeutyczne dzięki ożywionym kontaktom z Uniwersytecką Klinika w Burgholzli. W tym samym czasie rośnie na ziemiach polskich zainteresowanie psychoterapią, a szczególnie psychoanalizą. Jej najbardziej dynamiczny rozwój, przekładający się na ilość publikacji naukowych, przypada na lata przed wybuchem I wojny światowej. W artykule przedstawiono pokrótce sylwetki pierwszych polskich psychoanalityków (Ludwika Jekelsa, Hermana Nunberga, Ludwiki Karpińskiej, Stefana Borowieckiego, Jana Nelkena, Karola de Beaurain), z których wielu pracowało w Klinice Psychiatrii i Neuropatologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zaprezentowano ich dokonania naukowe oraz wkład w rozwój międzynarodowego ruchu psychoanalitycznego, a także relacje z czołowymi psychoanalitykami tego okresu ( Freudem, Jungiem). Wraz z wybuchem I wojny światowej rozpoczęło się w Klinice Psychiatrii i Neuropatologii badanie i leczenie nerwic wojennych. Dzięki biegłości w psychoterapii kierownik Kliniki, prof. Piltz, wraz ze swoimi asystentami (Borowieckim, Beaurain’em, Artwińskim), opracował unikalny na tle psychiatrii europejskiej i niezwykle skuteczny model leczenia zaburzeń pourazowych, w którym psychoterapia odgrywała kluczową rolę.