Samouszkodzenia są zjawiskiem częstym wśród adolescentów i młodych dorosłych, przy czym w populacjach klinicznych częstość ich występowania jest szacowana na poziomie 40-80%, zwłaszcza w odniesieniu do pacjentów w okresie dojrzewania. Objawy pojawiają się najczęściej między 12 a 14 r.ż. a ich średni czas trwania wynosi ok. 2 lat. W zależności od przyjętych norm społeczno-kulturowych mogą być traktowane jako zachowanie prawidłowe. Rozpowszechnienie w kulturze zachodu zjawiska body art obejmującego profesjonalne tatuowanie, kolczykowanie, skaryfikacje, wypalanie wzorów na skórze oraz inne modyfikowanie ciała typowe dla kultur plemiennych, wymusiło jednak konieczność ponownego określenia granic dla zachowań normatywnych. Wprowadzenie w piątej wersji klasyfikacji DSM odrębnej jednostki nozologicznej, tzw. Samookaleczeń bez tendencji samobójczych dowodzi słuszności toczonej od wielu lat dyskusji, dotyczącej klasyfikowania samouszkodzeń oraz rozumienia mechanizmów ich powstawania. Celem pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy dotyczącego samouszkodzeń, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień poświęconych ich miejscu w najnowszych klasyfikacjach zaburzeń psychicznych oraz mechanizmom odpowiedzialnym za ich powstawanie i podtrzymywanie.