Cel pracy:
Celem badania było porównanie satysfakcji z opieki u pacjentów chorujących na schizofrenię w dwóch modelach ZLŚ: tradycyjnym i pilotażowym z równoczesną oceną nasilenia objawów i funkcjonowania społecznego.

Metoda:
Badaniem objęto 90 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii leczonych w ZLŚ, 60 w modelu tradycyjnym, 30 w modelu pilotażowym. Użyto kwestionariusza danych demograficznych, skali objawów pozytywnych i negatywnych (PANSS), Skali Werońskiej oceniającej satysfakcję z leczenia (VSSS-54), kwestionariusza oceny niepełnosprawności (WHODAS), wskaźnika sieci społecznej (SNI) i skali samotności (UCLA Loneliness Scale).

Wyniki:
Grupa pilotażowa charakteryzowała się istotnie niższym wiekiem badanych (p=0,048), mniejszą liczbą zażywanych leków psychiatrycznych (p=0,027), większym nasileniem objawów całkowitych (p<0,001) i pozytywnych (p<0,001) w PANSS, mniejszą siecią społeczną (p=0,003), mniejszą aktywnością w rolach w sieci społecznej (p<0,001), wyższym poziomem samotności (p=0,001) i wyższym poziomem niepełnosprawności (p<0,001). W grupie pilotażowej uzyskano istotnie wyższą satysfakcję z włączenia rodzin w proces terapeutyczny (p = 0,024).

Wnioski:
W grupie pilotażowej objęto leczeniem pacjentów młodszych, ciężej chorujących o większym nasileniu objawów, gorszym funkcjonowaniu społecznym przy równoczesnym braku różnic w liczbie hospitalizacji między grupami. Wstępnie można wnioskować, że ZLŚ w centrach pilotażowych chroni tę grupę pacjentów przed hospitalizacją. Stwierdzono też wyższa satysfakcje z włączenia rodziny w proces terapeutyczny w grupie pilotażowej. Wartościową kontynuacją badania byłaby ocena wyników leczenia we wszystkich ZLŚ działających w ramach pilotażowych CZP.