Niemożność mówienia w pewnych sytuacjach − tak najkrócej można scharakteryzować mutyzm wybiórczy (ang. Selective mutism, SM), który według najnowszych klasyfikacji (DSM-V, ICD-11) należy do spektrum zaburzeń lękowych. Pojawienie się mutyzmu wybiórczego w okresie wczesnodziecięcym może zaburzać dalszy rozwój, a także niekorzystnie wpływać na osiągnięcia edukacyjne. Zarówno psychiatrzy, jak i lekarze innych specjalizacji, logopedzi, pielęgniarki i nauczyciele powinni posiadać odpowiednią wiedzę na temat tego zaburzenia, ponieważ wcześnie podjęte leczenie wiąże się z lepszym rokowaniem. Celem niniejszego przeglądu literatury jest przybliżenie współczesnego spojrzenia na stosunkowo rzadki zespół psychopatologiczny jakim jest mutyzm wybiórczy. W świetle najnowszych badań dotyczących etiologii SM sam objaw mutyzmu wydaje się być jedynie wykładnikiem kryjącej się pod nim heterogennej grupy zaburzeń. Opierając się na psychopatologii rozwoju można wnioskować, że wzajemne powiązania między piętrzącymi się nieprawidłowościami sprzyjają ujawnieniu się SM w przełomowym okresie życia. Złożoność etiologiczna sugeruje multimodalne podejście do pacjenta w procesie diagnostyczno-terapeutycznym, co jest postulowane przez wielu autorów.