Nieodłącznym elementem nowej perspektywy zdrowia jest jakość życia.Pomimo,że wciąż trwają dyskusje co do definicji i struktury konceptu jakości życia, badacze przedmiotu są zgodni,że ma ona swój obiektywny i subiektywny wymiar. Gdy badamy jakość życia chorych somatycznie, formułowane w procedurze badawczej cele są zwykle łatwo osiągane, w szczególności gdy podstawowa hipoteza zakłada, że dobre zdrowie fizyczne generuje wysoką jakość życia. W odniesieniu do chorób i dysfunkcji psychicznych, gdy analizowana jest duża liczba zmiennych konstytuujących jakość życia, zależność taka nie jest już tak oczywista, a samo badanie wymaga od badacza, oprócz poprawności metodologicznej, dużego skupienia się na chorym i manifestowanych przez niego problemach.Teza o braku możliwości pomiaru jakości życia w tej populacji, lub co gorsza braku takiej potrzeby, jest nie do obrony, biorąc pod uwagę, że prawo do dobrego życia osób z zaburzeniami psychicznymi jest takie samo jak osób zdrowych, a poprawa ich jakości życia staje się coraz powszechniej kryterium docelowym planowanych korzyści terapeutycznych.Z perspektywy wyników wielu badań wyraźnie widać, że pomiar ten nie należy do łatwych, ale próba jego przeprowadzenia zakończona sukcesem, może stać się dla badacza źródłem wielu cennych danych pozaklinicznych, a nawet powodem do jego osobistej satysfakcji.