Cel: Zaburzenia rytmu okołodobowego snu i czuwania (CRSWD) to grupa zaburzeń, w których pory snu istotnie odbiegają od oczekiwań pacjentów lub od akceptowanych społecznie pór snu i czuwania. Celem artykułu jest przedstawienie zasad rozpoznawania i leczenia CRSWD u dorosłych i u dzieci. Metoda: Zalecenia proponowane jako standard leczenia CRSWD powstały w oparciu o analizę zaleceń towarzystw naukowych związanych z badaniami nad snem i medycyną snu. Do udziału w przygotowaniu zaleceń zostały zaproszone, przez Zarządy Polskiego Towarzystwa Badań nad Snem i Sekcji Psychiatrii Biologicznej Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, osoby posiadające znaczący dorobek naukowy dotyczący badań nad rytmem okołodobowym i/lub wieloletnie doświadczenie kliniczne w leczeniu jego zaburzeń. Na ostateczną formę zaleceń istotny wpływ miały też uwagi nadesłane przez członków Towarzystwa i Sekcji. Wyniki: Pacjenci z endogennymi CRSWD są często leczeni z rozpoznaniem bezsenności lub nadmiernej senności i nie otrzymują właściwego leczenia. W ramach diagnostyki każdemu pacjentowi zgłaszającemu zaburzenia snu i czuwania , konieczne jest zadanie pytań o jakość oraz pory snu w dni wolne od zajęć obowiązkowych (praca, nauka). Diagnozę CRSWD umożliwia także użycie dzienników/rejestrów snu oraz aktygrafii. Leczeniem z wyboru jest chronoterapia polegająca na stosowaniu melatoniny, fototerapii i oddziaływań behawioralnych. Zaburzenia związane z pracą zmianową i zmianą strefy czasu są narastającym problemem zdrowotnym. Interwencje w tych zaburzeniach powinny koncentrować się przede wszystkim na zapobieganiu ich powstawania. Wnioski: Najważniejszym problemem w leczeniu CRSWD jest brak ich właściwego rozpoznawania przez lekarzy. Zamiast interwencji chronoterapeutycznych często stosowane są leki nasenne i/lub psychostymulujące, które mogą łagodzić objawy, ale nie są skuteczną formą leczenia.