Celem pracy jest pokazanie niejednoznacznych związków między procesem zdrowienia a wdrażanym leczeniem psychiatrycznym. Wraz z diagnozą, osoba chora psychicznie zostaje automatycznie przydzielona do rozpoznawanej społecznie grupy i objęta systemem opieki psychiatrycznej. Osoby z rozpoznaniem poważnej choroby psychicznej muszą zmierzyć się nie tylko z nową własną sytuacją zdrowotną, przystosować do dostępnego systemu opieki zdrowotnej, ale również zmierzyć się z reakcją otoczenia. Proces zdrowienia w chorobach psychicznych obejmuje oprócz remisji objawów i odzyskania normalnego funkcjonowania oraz satysfakcji z życia, również osobistą przemianę i przeciwstawienie się stygmatowi. Znacząca część społeczeństwa demonstruje stygmatyzujące opinie i dyskryminujące zachowania w stosunku do chorych psychicznie, co nie ułatwia im powrotu do zdrowia i reintegracji społecznej. Najbliższe otoczenie chorego psychicznie zdominowane jest przez personel psychiatryczny, innych chorych psychicznie, leki psychotropowe i szpital psychiatryczny. Wymienione czynniki związane bezpośrednio z diagnozą i leczeniem psychiatrycznym mają pomagać choremu w zdrowieniu. W rzeczywistości mogą w różnym stopniu jednocześnie sprzyjać zdrowieniu, jak i być źródłem dodatkowego cierpienia, utrudniać powrót do zdrowia poprzez swój stygmatyzujący charakter. Osoby chore psychicznie często pomimo osiągniętej poprawy objawów i funkcjonowania pozostają poza głównym nurtem życia społecznego, wykluczone i w izolacji społecznej.