W pracy zaprezentowano przegląd i analizę wyników badań nad zakresami stężeń terapeutycznych i wysyceniem receptorów, głównie D2, w terapii niektórymi atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi. Wzięto pod uwagę następujące leki: amisulpryd, aripiprazol, klozapinę, kwetiapinę, olanzapinę, risperidon, paliperidon, sertindol, ziprasidon. Przedstawiono korzyści z terapii monitorowanej pod kątem optymalizacji skuteczności leczenia, unikania działań niepożądanych czy toksyczności. Niewątpliwym zyskiem z TDM jest bezpieczeństwo pacjentów dzięki możliwości stosowania najniższych efektywnych dawek. Pozwala to uniknąć przedawkowania skutkującego działaniami niepożądanymi, ze szczególnym uwzględnieniem objawów pozapiramidowych i napadów drgawkowych. Potrzeba i celowość TDM wynika z osobniczych i międzyosobniczych różnic w farmakokinetyce leków, gdyż tylko niektóre z nich posiadają ścisłą korelację między dawką a stężeniem w osoczu. Ze stężeniem w osoczu koreluje także wysycenie receptorów D2, którego efektywny i bezpieczny poziom określono na 60-80%. Na podstawie znajomości wskazań do TDM oraz zakresów stężeń terapeutycznych, najwyższy poziom rekomendacji do stosowania TDM mają amisulpryd, klozapina i olanzapina. Zakresy terapeutyczne stężeń analizowanych leków w osoczu określono na 200-320 ng/ml dla amisulprydu, 150-210 ng/ml dla aripiprazolu, powyżej 350-500 ng/ml dla klozapiny, 50-500 ng/ml dla kwetiapiny, 20-40 ng/ml dla olanzapiny, 20-60 ng/ml dla risperidonu i paliperidonu, 50-100 ng/ml dla sertindolu i 50-130 ng/ml dla ziprasidonu.