Cel pracy:
Celem badania było przygotowanie polskiej adaptacji kwestionariusza SACS. Skala ta jest narzędziem samooceny przeznaczonym do mierzenia stosunku pracowników do bezpośredniego przymusu wobec pacjentów oddziałów psychiatrycznych.

Metoda:
Próba składała się z 120 pracowników 7 oddziałów psychiatrycznych. Kwestionariusz SACS to narzędzie stworzone w Norwegii przez Tonje Husum, składające się z 15 pozycji opisujących podejście pracowników psychiatrycznej służby zdrowia do bezpośredniego przymusu. Procedura walidacji obejmowała trzy podstawowe metody, które należy zastosować w analizie niezawodności - porównanie podwójnych testów za pomocą tej samej metody, statystyczną analizę właściwości pozycji testowych oraz analizę relacji pozycji i podskal z ogólnym wynikiem testu.

Wyniki:
Po badaniu pilotażowym typu "Think aloud" i adaptacji językowej oceniono rzetelność. Alfa Cronbacha w podskalach mieściła się w przedziale od 0,57 do 0,81, a dla ogólnego wyniku wynosiła 0,82. Najlepszym rozwiązaniem uzyskanym w eksploracyjnej analizie czynnikowej był model trójczynnikowy, prawie identyczny z oryginalnym, potwierdzający podział na trzy podskale: przymus jako urąganie pacjentowi (postawa krytyczna), opieka i bezpieczeństwo (postawa pragmatyczna) oraz forma leczenia (postawa pozytywna).

Wnioski:
Właściwości psychometryczne polskiej adaptacji kwestionariusza SACS są podobne do tych opisanych w wersji oryginalnej. Wyniki pozwalają uznać metodę za odpowiednią do potrzeb badań naukowych. Jednak dalsze analizy są konieczne, aby ocenić trafność i moc dyskryminacyjną w większych grupach badanych.