Celem opracowania jest przyjrzenie się problemowi radzenia sobie ze stresem pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową, z perspektywy relacyjnej. Po pierwsze w kontekście diadycznego radzenia sobie ze stresem, po drugie w kontekście indywidualnych strategii radzenia sobie, wynikających ze stylu przywiązania. Sposób, w jaki pacjenci z ChAD wchodzą w relację, jest ważny na wielu poziomach, w tym w kontekście efektywności leczenia i zapobiegania nawrotom. Diadyczne radzenie sobie może pełnić funkcję ochronną zarówno przed stresem zewnętrznym, jak i relacyjnym, może stać się buforem zabezpieczającym przed nawrotami lub czynnikiem terapeutyzującym, wpływającym na obniżenie nasilenia symptomów i częstości ich występowania. Przywiązanie pozabezpieczne jest uważane za jeden z czynników ryzyka dla rozwoju chorób afektywnych. Pacjenci z ChAD, o pozabezpiecznym stylu przywiązania, częściej narażeni są na nawrót symptomów choroby, w obliczu doświadczeń utraty wsparcia relacyjnego. Rozszerzenie konceptu radzenia sobie ze stresem pacjentów z ChAD o aspekt przywiązania, stwarza nową perspektywę dla rozumienia ich behawioralno-emocjonalno-kognitywnych reakcji na stres. Ponad to ujęcie problemu z poziomu diadycznego uzupełnia obraz o wpływ bliskiej relacji na procesy motywacyjne obydwojga partnerów w radzeniu sobie z chorobą, budowaniu relacji, obopólną satysfakcję i ogólny dobrostan.