Począwszy od roku 1963 stosowanie litu stanowi najbardziej udokumentowany sposób postępowania długoterminowego w chorobie afektywnej dwubiegunowej (ChAD), zarówno dla zapobiegania epizodom depresyjnym, jak i maniakalnym, a także zmniejszania ryzyka samobójstwa. W ChAD czynność gruczołu tarczowego i osi podwzgórze-przysadka-tarczyca (PPT) ma istotne znaczenie dla patofizjologii, przebiegu klinicznego i leczenia tej choroby. Wpływ litu na gruczoł tarczowy stanowi jedno z najważniejszych działań niepożądanych długotrwałej terapii tym lekiem. Lit jest gromadzony w tarczycy w stężeniu 3 do 4 razy większym niż w osoczu, a w wyniku jego stosowania dochodzi do zmniejszenia produkcji i hamowania uwalniania hormonów tarczycy oraz zmian w procesach immunologicznych dotyczących tego gruczołu. Najczęstszymi objawami ubocznymi związanymi z działaniem długotrwałego stosowania litu na tarczycę jest wole i niedoczynność tarczycy. Rzadkim powikłaniem stosowania litu jest nadczynność tarczycy. Lit może też powodować wzrost autoimmunizacji tarczycy, zwłaszcza, jeśli jest ona obecna przed rozpoczęciem leczenia oraz zmiany strukturalne tego gruczołu. W artykule omówiono również postępowanie w opisanych wyżej powikłaniach oraz zasady monitorowania czynności tarczycy u osób otrzymujących długotrwałą terapię litem.