Celem niniejszej pracy oryginalnej jest zaprezentowanie rozbieżności w stosowaniu przepisów prawa na tle obowiązku uzyskania zgody na podjęcie leczenia przez osobę, wobec której wydano postanowienie sądu zawierające zobowiązanie w tym zakresie. W oparciu o dane za lata 2010-2020, pozyskane ze specjalistycznego podmiotu leczniczego w rodzaju opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień, dokonano analizy przypadków zastosowanego wobec pacjentów tego szpitala trybów leczenia odwykowego. Ocenie poddano informacje na temat liczby pacjentów leczących się odwykowo w tym okresie w tym podmiocie leczniczym, porównując liczbę leczonych w oparciu o ich własną zgodę oraz skierowanych do leczenia na mocy postanowienia sądu. We wszystkich przypadkach, które oznaczono jako "zrealizowane" poprzez przymusowe doprowadzenie do szpitala, a których liczba wynosi w poszczególnych latach, odpowiednio: 2016 - 407, 2017 - 416, 2018 - 379, 2019 - 412 a w 2020 - 364, zwolnienie pacjenta ze szpitala po zakończonym leczeniu następowało dopiero w oparciu o postanowienie sądu a nie na podstawie jego zgody własnej - wypisu na żądanie. Powyższa analiza wskazuje zatem, że na przestrzeni 5 lat pacjenci w liczbie 1978 nie mogli opuścić szpitala do momentu wydania przez sąd w tej materii stosownego postanowienia. Mając na względzie rezultaty wykładni literalnej oraz systemowej przepisów, które regulują zasady wyrażania zgody na czynności medyczne, należy przyjąć, że prawna możliwość egzekwowania nałożonego przez sąd obowiązku leczenia odwykowego po stwierdzeniu w prawem przepisanym trybie, iż zachodzą medyczne oraz społeczne przesłanki jego orzeczenia, może prawnie oraz faktycznie dotyczyć jedynie etapu przyjęcia do stacjonarnego lub niestacjonarnego zakładu leczenia odwykowego.