Zawód psychoonkologa w Polsce nie jest dostatecznie uregulowany prawnie. Aktualnie, według rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego, psychoonkolog to osoba z wyższym wykształceniem medycznym, tj. absolwent uczelni medycznej, np. lekarz czy pielęgniarka, którzy spełnili dodatkowy warunek ukończenia studiów podyplomowych z psychoonkologii. Jest zatem widoczne, że pozostająca w mocy definicja legalna zawodu psychoonkologa jest niespójna z regulacją tego zawodu obowiązującą od 2018 r., a wynikającą z obwieszczeniu tego samego ministra w systemie Polskiej Ramy Kwalifikacji (PRK). PRK zawęża bowiem grono osób mogących uzyskać kwalifikację z zakresu diagnostyki i pomocy psychoonkologicznej wyłącznie do psychologów i lekarzy psychiatrów, ograniczając tym samym grupę osób uprawnionych do wykonywania zawodu psychoonkologa. Dodatkowy problem prawny wynika z istotnych różnic w charakterze zawodów lekarza i psychologa, z uwagi na nieobowiązywanie w praktyce, mimo formalnego pozostawania w mocy, ustawy o zawodzie psychologa. Nie można wreszcie pomijać okoliczności, że oprócz dwóch wzajemnie sprzecznych regulacji zawodu psychoonkologa na gruncie wskazanych wyżej przepisów (Rozporządzenie MZ i PRK), istnieje jeszcze w Polsce trzecia droga uzyskiwania tzw. certyfikatu psychoonkologa nadawanego przez Polskie Towarzystwo Psychoonkologiczne (PTPO). Obecnie osoby certyfikowane w ramach tej procedury, a poza psychologami i lekarzami certyfikat uzyskiwali też przedstawiciele innych profesji, np. pielęgniarki czy zatrudnieni w hospicjach duchowni, w większości nie będą mogli formalnie wykonywać tego zawodu, ponieważ ustawodawca nie przewidział uznania certyfikatów nadawanych przez PTPO za równoważne z uzyskaniem kwalifikacji psychoonkologicznej w kontekście wskazanych wyżej przepisów.