W drugiej części artykułu poświęconego Jakubowi Frostigowi (1896-1959) przedstawiono w szerszym kontekście prowadzone przez niego badania z lat 30. nad leczeniem śpiączkami insulinowymi. Frostig rozpoczął je w szpitalu psychiatrycznym Zofiówka w Otwocku i kontynuował po emigracji do Stanów Zjednoczonych. Dzięki nowym źródłom udało się ustalić przyczyny opuszczenia przez Frostiga kraju. Pod koniec lat 30. XX wieku sprawa emigracji stała się dla niego koniecznością, ratującą życie jemu i jego rodzinie. Frostig dobrze wyczuwał ówczesną atmosferę polityczną i płynące stąd zagrożenia. Brak możliwości zrobienia kariery naukowej w Polsce stanowił pierwszy impuls do poszukiwania pracy zagranicą. Po objęciu w 1933 r. stanowiska dyrektora Zofiówki czynnik ten przestał być decydujący. Na pierwszy plan wysunęło się poczucie zagrożenia zrodzone na fali europejskiego antysemityzmu, w szczególności w Niemczech, po dojściu Hitlera do władzy. Starania na uzyskanie pozwolenia na pracę w Szwajcarii i Australii zakończyły się niepowodzeniem. Ostatecznie tuż przed wybuchem II wojny światowej Frostigowi udało się wyemigrować do USA, gdzie skoncentrował się na popularyzowaniu w tamtejszym środowisku psychiatrycznym leczenia zaburzeń psychicznych śpiączkami insulinowymi. Nie zrobił w USA, tak jak zamierzał, kariery naukowej. Jego historia życia zatoczyła koło, i tak jak w pierwszych latach swojej pracy zawodowej we Lwowie, zmuszony był przestawić się na prowadzenie praktyki prywatnej. Pomimo wspomnianych trudności, Frostig odegrał znaczącą rolę w polskiej psychiatrii i walnie przyczynił się do jej rozwoju.