Cel pracy:
Analiza zakresu, społeczno-demograficznych i klinicznych predyktorów oraz konsekwencji ujawniania problemów ze zdrowiem psychicznym przez osoby z zaburzeniami psychotycznymi.

Metoda:
147 osób z rozpoznaniem zaburzeń psychotycznych (kategorie F20-F29 wg ICD-10) zostało zbadanych za pomocą kwestionariuszy do oceny zakresu i konsekwencji ujawniania informacji o problemach psychicznych, funkcjonowania społecznego, objawów depresyjnych i globalnego nasilenia objawów psychopatologicznych.

Wyniki:
Większość respondentów otwarcie mówiła o swoich problemach ze zdrowiem psychicznym rodzicom, małżonkom lub partnerom życiowym oraz lekarzom i innym pracownikom niepsychiatrycznej opieki zdrowotnej, natomiast zdecydowana mniejszość (mniej niż jedna piąta) – przypadkowo poznanym osobom, sąsiadom, nauczycielom i wykładowcom, współpracownikom, policjantom i strażnikom miejskim, przedstawicielom wymiaru sprawiedliwości oraz urzędnikom. Analiza regresji wielokrotnej wykazała, że im ankietowani byli starsi, tym mniej chętnie ujawniali swoje problemy psychiczne innym osobom (β = –0,34; p < 0,05). Z kolei im dłużej chorowali, tym bardziej byli skłonni do ujawniania swoich problemów psychicznych (β = 0,29; p < 0,05). Ujawnienie informacji o problemach ze zdrowiem psychicznym miało zróżnicowany wpływ na relacje społeczne badanych – znaczna część nie dostrzegała różnicy w sposobie traktowania przez innych, inni zgłaszali pogorszenie lub poprawę w tym zakresie.

Wnioski:
Wyniki badania dostarczają klinicystom praktycznych wskazówek odnośnie wspomagania i wspierania pacjentów z zaburzeniami psychotycznymi w procesie świadomego podejmowania decyzji o „wychodzeniu z ukrycia”.