Cel pracy:
Głównym zagadnieniem prezentowanym w tym artykule była analiza przymierza terapeutycznego jako niespecyficznego czynnika leczącego różne zaburzenia zdrowia psychicznego oraz wpływ jakości przymierza terapeutycznego na jakość życia.

Metoda:
Próbę badawczą stanowiło 140 osób, 85 pacjentów uczęszczających na psychoterapię indywidualną oraz 55 psychoterapeutów. Do oszacowania jakości przymierza w działaniu użyto Kwestionariusza Przymierza w Działaniu (WAI) autorstwa Horvatha i Greenberga. W badaniach zastosowano również Kwestionariusz Satysfakcji z Życia (TSWLS) autorstwa Pavota, Diener i Suh oraz Kwestionariusz Dobrostanu Psychologicznego (PWBS) autorstwa Ryff.

Wyniki:
Wyniki wskazały, że rzeczywisty wpływ jakości przymierza w działaniu na doraźne poczucie satysfakcji i zadowolenia z życia jest nieistotny statystycznie. Ujawniono zaś, że wpływ jakości przymierza terapeutycznego na dobrostan psychologiczny jest istotny statystycznie i że wyższy poziom przymierza w działaniu, deklarowany przez psychoterapeutę i pacjenta, powoduje większe poczucie dobrostanu psychologicznego. Ujawnione wartości współczynników korelacji stanowiły podstawę do przyjęcia hipotezy o istnieniu dodatniej korelacji między przymierzem w działaniu i jego wymiarami a wymiarami dobrostanu psychologicznego.

Wnioski:
Przymierze w działaniu nie jest związane z doraźnymi efektami w psychoterapii, co znaczy, że nie zwiększa bieżącej satysfakcji z życia oraz doświadczania pozytywnego afektu i zadowolenia z życia. Przymierze w działaniu wzmacnia jakość życia rozumianą jako trwały, zdrowy rozwój. Okazuje się, że sojusz psychoterapeutyczny jest czynnikiem dobrostanu traktowanego głębiej niż tylko jako bieżąca przyjemność i bardziej holistycznie, który jest nieodłącznym, długotrwałym elementem zdrowego rozwoju człowieka. Siła związku między nimi jest wysoka.