Bezsenność jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych w krajach rozwiniętych. Częstość jej występowania rośnie z wiekiem, w grupie osób po 65 r.ż. objawy bezsenności mogą występować nawet u co drugiej osoby. Osoby starsze należą także do grupy pacjentów, u których najczęściej stosowane są przewlekle leki nasenne. Celem artykułu jest przedstawienie aktualnych zaleceń na temat leczenia bezsenności u osób po 65. roku życia. Zalecenie zostały przygotowane jako stanowisko zespołu ekspertów, w skład którego weszły osoby z wielu dyscyplin klinicznych: medycyny rodzinnej, kardiologii, psychiatrii, medycyny snu i psychofarmakologii klinicznej. Pierwszym krokiem w leczeniu zaburzeń snu jest właściwa diagnoza i jeśli to możliwe leczenie przyczynowe. Dodatkowo w bezsenności jako podstawowa forma leczenia powinna być stosowana terapia poznawczo-behawioralna bezsenności, którą w razie niewystarczającej skuteczności można uzupełnić leczeniem farmakologicznym. Podstawową grupą leków stosowaną w leczeniu bezsenności są niebenzodiazepinowe leki nasenne (zolpidem, zopiklon, eszopiklon, zaleplon). Nie spełniają one jednak w pełni potrzeb osób w wieku po 65 r.ż. przede wszystkim w odniesieniu do bezpieczeństwa leczenia. W związku z tym w leczeniu tej grupy pacjentów poza wskazaniami stosowane są także inne grupy leków, wykorzystywane w leczeniu zaburzeń psychicznych. Ze względu na wysokie bezpieczeństwo terapii wskazana w tej grupie wiekowej jest także melatonina w formie o przedłużonym działaniu. Leczenie bezsenności u osób w wieku po 65 r.ż. jest utrudnione z uwagi na konieczność poszukiwania kompromisu pomiędzy skutecznością a bezpieczeństwem leczenia oraz uwzględniania w planie leczenia schorzeń współwystępujących i stosowanych w ich terapii leków.