W niniejszym artykule omówiono przypadek samobójczyni, kobiety w wieku 40 lat, zdrowej somatycznie, nieleczonej dotychczas psychiatrycznie, która dokonała zabójstwa dwójki własnych dzieci. Była ona badana przez trzy niezależne zespoły biegłych psychiatrów i psychologów dla potrzeb opiniowania sądowego. Autorzy, którzy wchodzili w skład trzeciego zespołu biegłych, po przeprowadzeniu dwukrotnych badań opiniowanej, a także analizy dokumentów z akt sprawy, w tym przebiegu obserwacji sądowo-psychiatrycznej, rozpoznali objawy osobowości zależnej i ostrą reakcję na stres, które to były przyczyną całkowitej utraty zdolności opiniowanej do rozpoznania znaczenia dokonanego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W pracy omawiany jest proces diagnostyczny, a także analiza zaburzeń psychotycznych w odniesieniu do konkretnych rozpoznań klinicznych zgodnych z obowiązującą klasyfikacją chorób i zaburzeń psychicznych. Zwrócono również uwagę na problem w różnicowaniu poszczególnych zaburzeń i sposób definiowania zaburzeń psychotycznych. Podkreśla się istnienie znacznych trudności w zakreśleniu konkretnej granicy między zaburzeniami psychotycznymi a niepsychotycznymi, co jest niezwykle ważne w kontekście opiniowania sądowo-psychiatrycznego.