W literaturze obcej na określenie sytuacji zabójstwa a następnie a następnie samobójstwa sprawcy stosuje się termin „dyadic death” (podwójna śmierć). Odbiega on od stosowanego w Polsce określenia „samobójstwo rozszerzone” (extended suicide). Podczas kiedy uznaje się, że do zaistnienia „podwójnej śmierci” mogą doprowadzić poza zaburzeniami psychicznymi także niekorzystne czynniki środowiskowe, „samobójstwo rozszerzone” utożsamiane jest z występowaniem u sprawcy głębokich zaburzeń depresyjnych. Przeanalizowano wymienione konstrukty opisujące zabójstwo-samobójstwo z punktu widzenia psychiatrycznego i kryminologicznego. Omówiono przypadek młodej kobiety, która doprowadziła do utonięcia kilkuletniego syna w miejscu publicznym, następnie deklarowała zamiary samobójcze. Przeprowadzono analizę przebiegu zaburzeń psychicznych u sprawczyni, jej obciążeń biologicznych, uwarunkowań sytuacyjnych i rodzinnych oraz uwzględniono czynniki osobowościowe, które doprowadziły do jej dekompensacji psychicznej. Wyniki: Patologiczne tło motywacyjne, którym kierowała się sprawczyni zabójstwa syna zostało wyraźnie zmodyfikowane poprzez jej dysfunkcje osobowościowe, pogłębione trudnościami życiowymi. Odbiegało ono od przedstawianej w literaturze motywacji „typowego” sprawcy „podwójnej śmierci” lub „samobójstwa rozszerzonego”. Wnioski: Rozstrzygnięcia w sprawach, w których dochodzi do zabójstwa a następnie usiłowania samobójstwa wymagają wnikliwej analizy sądowo-psychiatrycznej i kryminologicznej. W niektórych sprawach terminy opisujące tego typu sytuacje odnoszą się nie do stanu klinicznego sprawcy, ale do charakteru i obrazu przestępstwa. Ich nadużywanie może przyczyniać się do błędów orzeczniczych.