Artykuł poświęcony jest metodzie treningu tendencyjności uwagi, ze szczególnym uwzględnieniem jej efektywności i możliwości zastosowania w różnych zaburzeniach psychicznych. Wyniki aktualnych meta-analiz i wybranych eksperymentów wskazują na możliwą skuteczność treningu w przypadku niektórych zaburzeń lękowych (zaburzenie lękowe uogólnione i fobia społeczna), szczególnie u osób młodszych. Jego efektywność w przypadku innych, badanych do tej pory zaburzeń takich jak depresja i uzależnienia wydaje się wątpliwa. Przeanalizowano moderatory skuteczności treningu, brane pod uwagę w dotychczasowych badaniach: wiek osób badanych, rodzaj zadania treningowego, typ i lokalizacja emocjonalnych bodźców poprzedzających, długość trwania treningu, świadomość celu badania, oraz miejsce przeprowadzania badań (laboratorium badawcze lub dom osoby badanej). Wydaje się, że większą skuteczność treningu tendencyjności uwagi można uzyskać stosując dłuższe treningi, odbywające się w laboratorium (nie w warunkach domowych) i wykorzystujące bodźce werbalne (a nie obrazkowe). Nie jest jasne, czy uczestnicy treningu powinni być świadomi jego celu, oraz czy rozmieszczenie bodźców jeden nad drugim wiąże się z lepszymi efektami treningu niż rozmieszczenie horyzontalne.