Cel:
Wariant behawioralny otępienia czołowo-skroniowego to heterogenne pod względem klinicznym i neuropatologicznym schorzenie neurozwyrodnieniowe charakteryzujące się postępującymi zaburzeniami zachowania i funkcji wykonawczych. Stanowi drugą co do częstości, po otępieniu typu alzheimerowskiego, przyczynę demencji o podłożu neurozwyrodnieniowym. Nietypowy przebieg choroby, w tym przypadki pacjentów z innymi objawami nakładającymi się na obraz kliniczny, niesie za sobą wyzwanie w procesie diagnostycznym. Celem pracy jest przedstawienie przypadku pacjentki z wariantem behawioralnym otępienia czołowo-skroniowego, u której zaburzenia chodu stanowiły zasadniczą dolegliwość maskując zaburzenia zachowania i funkcji poznawczych.

Metoda:
Opis przypadku

Wyniki:
W poniższym artykule prezentujemy przypadek pacjentki z wariantem behawioralnym otępienia czołowo-skroniowego, która przedstawiała zaburzenia chodu jako zasadniczy objaw schorzenia. Ten nietypowy objaw maskował obecność zaburzeń zachowania oraz funkcji poznawczych. Zaburzenia chodu występują często w późnych stadiach zespołów otępiennych. Wynikają wówczas z apraksji chodu, zespołu pozapiramidowego lub uszkodzenia neuronu ruchowego. Nie stanowią jednak zasadniczego objawu w przebiegu wariantu behawioralnego otępienia czołowo-skroniowego z wyjątkiem terminalnego stadium.

Wnioski:
Przedstawiony przypadek podkreśla znaczenie dokładnie zebranego i odpowiednio ukierunkowanego wywiadu z pacjentem i jego rodziną. Wariant behawioralny otępienia czołowo-skroniowego powinien być uwzględniany w przypadkach zaburzeń chodu o niejasnej etiologii.