Centralna koherencja pozwala na integrowanie bodźców w spójną całość i przetwarzanie informacji w określonym kontekście. Jest terminem wprowadzonym w celu usystematyzowania obserwacji dotyczących funkcjonowania poznawczego osób z rozpoznaniem zaburzeń ze spektrum autyzmu (Autism Spectrum Disorder - ASD). Słaba centralna koherencja charakterystyczna dla ASD jest rozumiana jako odmienny styl poznawczy, charakteryzujący się tendencją dla lokalnego przetwarzania informacji. Pozwala to na przedstawienie centralnej koherencji jako kontinuum cechy. Pomimo wielu badań, jak dotąd nie dysponujemy ostateczną konceptualizacją powyższego konstruktu. Aktualnym jest pytanie, czy słaba centralna koherencja jest ograniczoną zdolności do integracji bodźców, czy też zwiększoną umiejętnością skupiania się na danych szczegółowych. Ważny postulat dotyczy ustalenia standardu pomiaru centralnej koherencji i jej poszczególnych wymiarów. Poza licznymi badaniami wśród osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, centralną koherencję badano także w zaburzeniach odżywiania, zespole Williamsa, zespole nadpobudliwości psychoruchowej i zaburzeń koncentracji uwagi oraz specyficznych zaburzeniach rozwoju umiejętności szkolnych (dysleksji). Poniższa praca stanowi podsumowanie dotychczas przeprowadzonych badań.