Cel:
Badania pokazują, iż istnieje większe ryzyko rozwoju zaburzeń psychicznych u osób z cukrzycą w porównaniu z ogólna populacją. Celem pracy była ocena częstości występowania objawów depresji u dzieci w wieku szkolnym chorych na cukrzycę typu 1 (T1D).

Metoda:
W badaniu wzięło udział 477 dzieci chorujących co najmniej rok na cukrzycę typu 1 w wieku 13,1 ± 2,7 lat. Średni czas choroby wynosił 5,0 ± 3,5 lat. Badani wypełniali polskie wersje kwestionariuszy: Inwentarza Depresji Dziecięcej (CDI) i Jakości Życia (QoL). Zbierano również dane demograficzne o wieku, masie ciała, czasie chorowania, dobowej dawce insuliny (TDD).

Wyniki:
17% (81/477) badanych prezentowało symptomy depresji (CDI ≥ 13), wśród których 20,9% to dzieci ≥ 12 roku życia, a 8,1% ≤ 12 roku życia, p=0,0005. Badani z wynikiem CDI równym 13 i powyżej byli starsi (p=0,002), mieli większe BMI (p=0,029), TDD (p=0,026) i gorszą jakość życia (p<0,0001) w porównaniu z badanymi, którzy osiągnęli wynik <13. Nie było różnicy istotnej statystycznie w poziomie hemoglobiny glikowanej (HbA1c) między grupami z i bez objawów depresji (p=0,249).Istnieje korelacja między poziomem HbA1c, a wynikiem CDI (r = 0,16, p = 0,0002).

Wnioski:
Objawy depresji są obserwowane u 1 na 12 dzieci z cukrzycą typu 1 w szkole podstawowej i u 1 na 5 nastolatków i mogą wpływać na kontrolę metaboliczną i jakość życia pacjentów, dlatego wczesne ich wykrywanie i zapobieganie powinny stać się standardem w leczeniu dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1.