Cel:
Wstęp: Choroba Wilsona (chW) jest dziedzicznym zaburzeniem metabolizmu miedzi z szerokim spektrum objawów klinicznych, przede wszystkim wątrobowych i neurologicznych. Zaburzenia psychiatryczne chW występują rzadziej i nie są patognomoniczne. Tym niemniej, w prawie 20% przypadków mogą być pierwszymi objawami chW. Celem niniejszej pracy jest zwrócenie uwagi na konieczność włączenia chW do diagnostyki różnicowej objawów psychiatrycznych u młodych pacjentów oraz zachowania daleko posuniętej ostrożności przy włączaniu leków psychiatrycznych w chW.

Metoda:
Metody: Opis przypadku pacjenta z chW o pierwotnej manifestacji psychiatrycznej.

Wyniki:
Wyniki: W pracy przedstawiono opis przypadku 26-letniego pacjenta, u którego po 3 latach od rozpoczęcia farmakoterapii zespołu depresyjnego wystąpiły objawy pozapiramidowe prowadzące do rozpoznania chW. W ciągu kolejnych miesięcy wystąpił epizod maniakalny, którego początkowe leczenie atypowymi neuroleptykami i anksjolitykami przyniosło dobry efekt psychiatryczny, jednak równolegle doszło do ciężkiego zaostrzenia objawów neurologicznych. Długoterminowe leczenie kwasem walproinowym i olanzapiną, w połączeniu z rehabilitacją doprowadziło do wyrównania stanu psychicznego oraz znacznej poprawy stanu neurologicznego.

Wnioski:
Wnioski: ChW powinna być zawsze brana pod uwagę w diagnostyce różnicowej zaburzeń psychiatrycznych, szczególnie u młodych pacjentów ze współistniejącymi objawami pozapiramidowymi lub/i wątrobowymi. W przypadku konieczności leczenia psychiatrycznego pacjentów z rozpoznaną chW należy zachować szczególną ostrożność podczas włączania leków o dużym powinowactwie do receptorów dopaminergicznych D2 ze względu na realne ryzyko wywołania ciężkich, często nieodwracalnych powikłań neurologicznych.